„Nie chcę tego jeść!”

Wybiórczości pokarmowej towarzyszą zwykle specyficzne zachowania, np. opór przed samodzielnym jedzeniem, dławienie się, reagowanie odruchem wymiotnym, wypluwanie jedzenia, trudności z żuciem pokarmów oraz ich połykaniem, zabawa jedzeniem, podwyższony niepokój i poziom pobudzenia.

Czym jest wybiórczość pokarmowa i jakie są jej przyczyny?

Jest to problem, z którym specjaliści spotykają się coraz częściej. Wybiórcze jedzenie u dzieci to wzorzec niecodziennych zachowań, polegających na odmawianiu przez dziecko jedzenia tych pokarmów, których z jakichś powodów nie lubi. Dziecko ma zamiast tego swoje własne preferencje.

Problemy z żywieniem dotyczą:

•                 jedzenia wybranych produktów,

•                 nietolerancji nowych produktów w jadłospisie,

•                 preferowanie pokarmów o intensywnym smaku;

•                 konsystencji pokarmów .

Opisywana wybiórczość pokarmowa ma trzy podłoża:

1. emocjonalne – płaczliwość przed porą posiłku, dziecko nie chce jeść i rozmawiać o jedzeniu;

2. społeczne – strach przed uczestniczeniem w uroczystościach szkolnych i pozaszkolnych, wycieczkach, obawa przed wyśmianiem przez kolegów czy koleżanki;

3. fizyczne – niedobry żywieniowe i problemy ze wzrostem.

Jak zachęcić dziecko do nowych smaków?

Do jedzenia powinno się zachęcać już od wieku niemowlęcego. Dieta malucha w wieku 6. miesięcy staje się już urozmaicona – wprowadza się nowe produkty. Warto dziecko, które już samodzielnie siedzi, sadzać przy stole i podawać różne potrawy do spróbowania. Dziecko za pomocą zmysłów pozna smak, zapach i konsystencję swojego dania.

Dziecku trzeba pokazywać świat, uczyć go poznawać nowe smaki, zapachy – pobudzać wszystkie zmysły. Nie można karmić dziecka tylko preferowanymi produktami. Wymaga to od rodziców determinacji i cierpliwości.